Beste topverkoper,
Ik zag je zitten in de showroom achter je bureau. Je zag mij niet want je was druk met je mobiele telefoon. Je had een vermoeide uitdrukking op je gezicht. Misschien had je net een annulering gehad of stelde de klant zijn opdracht uit terwijl je verwacht had dat je deze vandaag op papier zou zetten. Misschien baalde je er wel van dat je collega verderop in de showroom wel klanten had zitten en zo te horen tot een deal kwam. Hoe dan ook je leek klaar met de dag te zijn.
Ik besloot je maar te laten zitten. Wellicht wist jij je later te herpakken en zou je achter me aankomen. Als ik zou laten zien dat ik interesse had in de producten die je had staan zou jij misschien wel enthousiast worden. Maar zelfs toen ik een van de modellen, die mij erg aansprak, uitgebreid bekeek en uitprobeerde kwam je mijn kant niet op.
Ik besefte dat ik naar tweedehands modellen aan het kijken was en dat jij misschien alleen voor de nieuwe producten de verkoop deed. Dus als ik naar de tweede verdieping zou gaan om daar de nieuwe modellen te bekijken zou jij natuurlijk wel in beweging komen. Als ik de trap, vlak voor je bureau op zou gaan zou dat vast de juiste tricker voor je zijn.
Ik liep een rondje door de showroom nadat ik boven was gekomen. Jij kwam nog niet achter mij aan. Ik kreeg in ieder geval de gelegenheid om rustig al je producten te bekijken. Stickers vertelde mij dat de producten op slot waren voor mijn veiligheid en dat ik het maar hoefde te zeggen als ik meer wilde zien. Maar, beste topverkoper, jij was er niet om het aan te vragen.
Ik hoorde ineens de trap kraken. En vlak voordat ik alle producten gezien had kwam jij de trap op. Daar kwam je aan, nu ging het gebeuren! Ik zou de topverkoper in actie zien! Maar ik zag dat je met een grote zucht op je horloge keek. Alsof je duidelijk wilde maken dat het een extra inspanning voor je was dat ik na 17:30 uur binnen was gekomen. Gelukkig zette je door en kwam je toch naar boven.
Ik was vlak bij de opening van de trap toen jij de laatste trede te pakken had. Je keek me aan. “Goedemiddag”, zei je en terwijl je al om me heen begon te lopen vroeg je: “kan ik u ergens mee helpen?” Ik was met stomheid geslagen stelde jij als topverkoper bij een topmerk op een A1-locatie een gesloten vraag? En vond je dat ik hulpbehoevend uitzag dat je me vroeg of je me kon helpen?
Ik herpakte mezelf en heb je antwoord gegeven op je vraag. Volgens mij het antwoord waar je op hoopte. Het antwoord dat paste bij je stemming en het bevestigde. Het antwoord dat je in staat stelde om de locatie klaar te maken voor sluiten zodat je op tijd verlost zou zijn en naar huis kon.
“Nee dank je”.
Ik weet dat je soms je dag niet kan hebben.
Ik weet dat het lastig voor je kan zijn als verkoper. Ik weet dat je soms je dag niet kan hebben. En ik snap dat het moeite kan kosten om je op te laden om er weer voor te gaan. De boog kan niet altijd gespannen staan. Zorg er dan voor dat je een collega vraagt de eerste stap te zetten omdat jij het even niet meer kan. En wees tegelijk mans genoeg dat als het er toch op aankomt. Neem je verantwoording als er zich toch spontaan een potentiële klant bij je in de showroom meldt. Laat dan alles wat je in de weg zat van je afglijden. Zodat jij de topverkoper bent, voor de klant, voor de zaak en vooral ook voor jezelf.
